مهندسی مساله و سیاستگذاری های فرهنگی

اگر مهندسی را به معنای درک هندسه و حدود و ثغور معنا نماییم ، (( مهندسی مساله )) به معنای درک دقیق از هندسه مساله و ابعاد و مولفه های آن است . اما مساله چیست ؟ پاسخ این سوال از آنجا اهمیت دارد که اساسا سیاستگذاری فرهنگی یک موضوع هنجاری و ارزشی است  و نحوه پاسخ به سوال " مساله چیست ؟" می تواند کل فرآیند سیاستگذاری ها را تحت تاثیر قرار دهد . مهمترین مشکل ما و مدیران فرهنگی در کشور این است که بتوانند (( هندسه مساله )) یا (( مهندسی مساله )) را به درستی درک کرده و سایر مراحل سیاستگذاری های فرهنگی را با موفقیت و اثر بخشی طی کنند و اما در ادبیات رایج در حوزه علوم اجتماعی و بر اساس پیشینه علمی ، مساله حداقل شامل 4 بعد و شرط کلیدی است که عبارتند از : شیوع ، میزان وقوع یا فراگیری ، توزیع ( گستردگی ) و شدت . با این 4 شرط که از ابعاد الزامی و کلیدی برای تشخیص مساله بودن یا نبودن یک امر یا پدیده اند بسیاری از مشکلات در سیاستگذاری های فرهنگی قابل حل است . به طور مثال (( میزان مطالعه )) به عنوان یک پدیده فرهنگی حائز اهمیت در یک جامعه ، ممکن است یک مساله فرهنگی مهم قلمداد شود ،  ولی در جامعه دیگری چون شیوع یا شدت یا توزیع مناسب ندارد ، به عنوان یک مساله فرهنگی قلمداد نشود . در کشور ما تعدد مساله ها آفتی مهم قلمداد می شود وگاهی برای یک نهاد یا سازمان و موسسه فرهنگی ، مسائل فرهنگی متعددی وجود دارد که رسیدگی به آنها عمده توان را به خود مصروف می دارد  از این رو باید هر چه بیشتر بتوان مسائل  فرهنگی را خلاصه تر و محدودتر ساخت و با اولویت بندی آنها به موارد مهم تر ، شایع تر و شدیدتر رسیدگی کرد . به هر حال سیاستگذاری های  فرهنگی در ایران به شدت در گرو (( مهندسی مساله )) و مساله یابی های درست و کار آمد است .

مسعود مهدویان فر - دکترای سیاستگذاری عمومی

+ نوشته شده در  ساعت   توسط دکتر مسعود مهدویان فر   |